In het ruige zuiden van de Peloponnesos ligt een plek die oogt als een decor uit een historische film: Vathia. Dit verlaten bergdorp in het hart van de Mani-regio is beroemd om zijn stenen torenhuizen, stille straatjes en mysterieuze sfeer. Wie hier rondloopt, voelt de verhalen in de muren gegrift – verhalen van bloedvetes, strijd en trots. Vathia is geen gewoon dorp, maar een levend monument van een regio waar onafhankelijkheid en identiteit diep in de ziel zitten.
Torenhuizen als forten
De eerste indruk van Vathia is ronduit indrukwekkend. Op een heuvelrug met uitzicht op zee staan tientallen stenen woontorens als wachters opgesteld. Deze “pyrgospita”, of torenhuizen, zijn typisch voor Mani. Ze werden gebouwd in de 18e en 19e eeuw, niet alleen als woningen maar ook als verdedigingswerken. In een tijd waarin stammenoorlogen en bloedvetes (de beruchte vendetta’s) aan de orde van de dag waren, bood een torenhuis bescherming – tegen rivaliserende families, piraten en zelfs het Ottomaanse gezag.
De huizen zijn smal, hoog, en gebouwd met dikke muren van ruwe steen. Sommige tellen vier of vijf verdiepingen, met schietgaten in de gevels. Vanuit de ramen kijk je uit over de oneindige blauwe Middellandse Zee aan de ene kant, en het droge, bergachtige landschap van Zuid-Mani aan de andere.
Verlaten, maar niet vergeten
Vathia werd in de jaren ’80 deels verlaten, toen bewoners naar modernere dorpen of steden trokken. Wat overbleef, is een bijna spookachtig stille nederzetting. Toch is het geen dode plek. Veel van de torens zijn inmiddels deels gerestaureerd, sommige zijn in gebruik als vakantiehuizen of kleinschalige pensions.
De sfeer is uniek: je hoort de wind fluiten door lege ramen, vogels cirkelen boven de torens, en het zachte geklingel van geitenbellen galmt in de verte. Het dorp is een geliefde plek voor fotografen, kunstenaars en reizigers die op zoek zijn naar een andere, rauwere kant van Griekenland.
De ziel van de Mani
Vathia ligt in de Mani, een van de meest karakteristieke regio’s van Griekenland. Dit deel van de Peloponnesos is bergachtig, droog en nauwelijks verstedelijkt. De inwoners – Manioten – staan bekend om hun koppigheid, trots en vrijheidszin. Tijdens de Ottomaanse bezetting waren ze vrijwel autonoom en vochten ze dapper tegen overheersers. Die onafhankelijkheidsdrang leeft nog altijd voort in de verhalen die je hoort van lokale bewoners.
De regio is doordrenkt van geschiedenis en legendes. Elke familie heeft zijn eigen verhaal, vaak verbonden met een torenhuis, een vendetta of een heldendaad. In Vathia wandel je letterlijk door die geschiedenis heen.
Wandelen en ontdekken
Vathia is niet groot, maar nodigt uit tot dwalen. Er zijn geen officiële routes, maar je kunt uren rondlopen tussen de torens, over stenen paden en door verlaten steegjes. Neem stevige schoenen mee, want de ondergrond is ruw en hier en daar begroeid.
Vanuit Vathia kun je ook prachtige wandelingen maken in de omgeving. De kust ligt op slechts enkele kilometers afstand, met verlaten baaien zoals Porto Kagio of het strand van Marmari. De uitzichten zijn spectaculair, vooral bij zonsopgang of -ondergang wanneer het licht de stenen gebouwen warm oranje kleurt.
Eenvoudig overnachten in stijl
In en rondom Vathia zijn enkele kleine accommodaties die passen bij de sfeer van het dorp: rustiek, authentiek en zonder opsmuk. Sommige torenhuizen zijn omgebouwd tot gastenkamers, vaak met behoud van originele elementen zoals houten plafonds, stenen nissen en open haarden.
Voor iets meer comfort kun je ook overnachten in het nabijgelegen Gerolimenas, een charmant vissersdorpje aan zee met tavernes en boutiquehotels.
Eten in de schaduw van de torens
Er is één taverne in Vathia zelf, seizoensgebonden geopend, waar je traditionele Mani-gerechten kunt proeven: stoofschotels, geitenvlees, wilde groenten, en olijven die net geplukt lijken. Meer keuze heb je in de kustdorpen zoals Alika of Gerolimenas.
De keuken van Mani is eenvoudig maar puur. Hier eet je wat het seizoen en het landschap te bieden hebben: rozemarijngeiten, zongedroogde tomaten, verse feta en olijfolie van eigen bodem.
Een reis door tijd en trots
Vathia is geen bestemming voor wie zoekt naar strandstoelen en cocktailbars. Het is een plek voor reizigers die willen voelen, stilstaan, ontdekken. Het is een dorp waar stenen spreken, waar het verleden voelbaar is in elke bocht, en waar je als bezoeker deel wordt van een groter verhaal.
Hier ervaar je Griekenland zoals je het zelden ziet: rauw, echt en onvergetelijk.
Hellas